Dva veronska plemića

S ovitka:

Na prvi pogled, zaključujući na osnovu sinopsisa dramskog zbivanja, ova drama, i pored niza izrazito operetskih i fan­tastičnih detalja, doima nas se kao uglav­nom dobro konstruirani teatarski proiz­vod zasnovan na prepoznatljivim moti­vima tradicionalnog svijeta komičnog za­pleta. Čini se da je Shakespeare, vodeći svoje junake od Verone, preko Milana, do šume sa razbojnicima te natrag u Milano, prvenstveno želio ispričati priču prepunu neobičnih događaja, sa višestru­kom intrigom i sa višestrukim ironičnim preokretima, a manje ili nikako jednu vjerojatnu priču o prepoznatljivim i psihološki dobro motiviranim likovima. (…) Spomenimo, na kraju, još i to da je ova komedija, koja obiluje slatkim sonetijerskim jezikom, kojim je vjerojatno Sha­kespeare upravo u to vrijeme bio naro­čito opsjednut, te izrazito poetičnim končetima, bravuroznim »arijama« i vrlo slo­ženim, premda ne i uvijek vrlo zabav­nim, igrama riječi, naročito u prosto­rima komičnog pučkog izraza, našla – u izvrsnom hrvatskom prijevodu koji je pred nama – vrlo pouzdan put do ušiju našeg gledaoca i čitaoca, a u eliotovskom smislu i put u našu književ­nu baštinu.  (Ivo Šoljan)